Dat was een bijzondere vakantie…
In 2007 wilden wij eens iets anders doen met onze vakantie. Iets nuttigs.
We hebben het zo goed: kunnen we iets terug doen voor deze wereld. Huizen bouwen of zo in de derde wereld.
Het werd iets anders.
Wij leerden een Keniaan kennen. Hij woont en werkt intussen in Amsterdam. Hij vertelde ons over de mogelijkheid mensen in Kenia te ontmoeten en zien hoe een kleine organisatie haar best doet verandering te brengen in de armoede en ellende die men daar ervaart. Eind augustus togen wij naar het zuidwesten van Kenia, naar de stad Kisumu. Dit is de op twee-na-grootste stad van Kenia. Met medewerkers van de lokale organisatie bezochten wij o.a. weeskinderen. En die zijn er heel veel in Kenia. De mensen hebben het daar niet zo goed, bovendien heerst er malaria en niet te vergeten: Aids. Het percentage seropositieven is in het zuidwesten van Kenia maar liefst 29%! Dat levert heel veel weeskinderen op, maar ook seropositieve kinderen!
Wij bezochten daar een lagere school. Op deze school zijn de onderwijzers de laatste paar jaar bezig de kinderen heel intensief voor te lichten over de gevaren van Hiv/Aids. Ze leren liedjes over Aids, ze zeggen gedichten op over Hiv, ze doen dansjes tijdens het zingen over Hiv/Aids. Maar dat is niet alles. De kinderen krijgen elke week één uur les over deze ziekte. Tijdens deze lessen worden allerlei vragen beantwoord: “Hoe kun je het krijgen? Hoe kun je het voorkomen? Hoe kun je het herkennen? Is het dodelijk?” Van de onderwijzers begrepen wij dat dit bijvoorbeeld ook terug komt in de geschiedenisles en in de rekenles: “Als je 10 vrouwen hebt en daarvan zijn er 7 seropositief, hoeveel hou je er dan over?”
Op deze (en andere scholen waar de lokale organisatie mee samenwerkt) krijgen de kinderen ook lessen met alle leerjaren door elkaar. Er zijn groepen die toneellessen krijgen, maar er is ook een gezondheidsclub. Elke week. De gezondheidsclub bestaat dus uit leden die uit alle klassen kunnen komen. Tijdens deze gezondheidsclub worden vragen besproken over gezondheidskwesties. Dus ook over Aids. Kinderen die niet in de gezondheidsclub zitten, kunnen vragen stellen aan klasgenootjes die daar wel in zitten. Deze vragen worden beantwoord tijdens de gezondheidsclub-bijeenkomst. De leden vertellen vervolgens aan hun klasgenootjes de antwoorden. Op deze manier is het voor een kind veel makkelijker vragen te stellen, dan direct aan een onderwijzer. Een vraag stellen aan een vriendje of vriendinnetje is niet zo eng.
Bovendien hebben ze nog iets anders verzonnen om vragen te stellen: de Vraagdoos. Deze doos hangt aan de buitenkant van de school aan de muur. De kinderen kunnen hun vraag op papier zetten en deze in de Vraagdoos doen. Op deze manier kunnen zij anoniem hun vraag stellen. Het antwoord wordt of via de leerlingen van de Gezondheidsclub verspreid of door de onderwijzer vertelt in de klas. Zonder dat iemand weet wie die vraag gesteld heeft. Zelfs ouders van kinderen schijnen hier nu gebruik van te maken.
Weet u wat het mooie van bovenstaande is: het aantal nieuwe zieke kinderen daalt! Ook komt het minder vaak voor dat kinderen voortijdig stoppen met de lagere school. Bovendien zijn er steeds minder jonge meisjes zwanger. Er is echter ook een ‘maar’: lang niet alle kinderen kunnen naar school toe. Hierdoor leren ze niet lezen en schrijven, leren ze niet hoe ze moeten rekenen en krijgen ze ook geen voorlichting over de gevaren van Aids!
Wij ontmoetten een meisje dat van school gestuurd was. Zij had namelijk geen geld voor een uniform en schoenen. Dat is daar verplicht. Aangezien haar moeder Aids heeft en te zwak en te ziek is om te werken, komt er geen geld en zeer weinig eten binnen. Zij had drie dagen geleden voor het laatst gegeten! Wij hebben haar twee dagen later een uniform en schoenen gegeven. Wat was dat meisje blij: zij kon de eerstvolgende maandag weer naar school!!!
